Θεωρούνται – και είναι – Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, αλλά αντιμετωπίζονται από το νομοσχέδιο του υπουργείου Περιβάλλοντος ως… βαριά βιομηχανία. Πρόκειται για τα Μικρά Υδροηλεκτρικά Έργα (ΜΥΗΕ) τα οποία φαίνεται ότι μένουν εκτός των ευεργετημάτων που επιφυλάσσει το νομοσχέδιο για τις άλλες μορφές ΑΠΕ, όπως τα φωτοβολταϊκά και τα αιολικά.
Ειδικότερα, όπως επισημαίνουν επιχειρηματίες του κλάδου, η διακριτική και άδικη αντιμετώπιση των Μικρών Υδροηλεκτρικών, αφορά τρία, κυρίως, σημεία:
Πρώτον: Στο Ειδικό Χωροταξικό για τις ΑΠΕ είχαν παραμείνει ορισμένες προβλέψεις που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σύγχυση και να προκαλέσουν προβλήματα στη χωροθέτηση έργων ΑΠΕ, κυρίως σε περιοχές με ειδικό καθεστώς χρήσεων γης. Αυτές λοιπόν οι προβλέψεις του Ειδικού Χωροταξικού καταργούνται με το νέο νόμο για τα αιολικά και τα φωτοβολταϊκά, αλλά… παραμένουν για τα Μικρά Υδροηλεκτρικά. Πρόκειται μάλιστα για αλλαγή της τελευταίας στιγμής, αφού στο αρχικό σχέδιο η αντιμετώπιση ήταν κοινή. Σύμφωνα με παράγοντες του χώρου, εάν τελικά το νομοσχέδιο «περάσει» έτσι, θα δημιουργήσει πολλά προβλήματα στην εγκατάσταση ΜΥΗΕ, που θα έρθουν να προστεθούν σε εκείνα που δημιούργησε η απαγόρευση εγκατάστασης σε αναδασωτέες εκτάσεις με σχετική εγκύκλιο του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης.
Δεύτερον: Σήμερα το σύνολο των ΜΥΗΕ κατατάσσονται στην ίδια περιβαλλοντική κατηγορία (Α1) με τα θερμικά εργοστάσια παραγωγής ενέργειας από λιγνίτη, με τα τεράστια θαλάσσια αιολικά πάρκα, με τις εθνικές αρτηρίες, τις γραμμές υπερυψηλής τάσεως (400 kV), τα λιμάνια, τις εγκαταστάσεις επεξεργασίας και υγειονομικής ταφής επικίνδυνων αποβλήτων και χημικών, τα ορυχεία, τα διυλιστήρια, τις εγκαταστάσεις πυρηνικών καυσίμων και αποβλήτων. Το γεγονός αυτό καθιστά την αδειοδοτική διαδικασία εξαιρετικά πολύπλοκη και ιδιαίτερα χρονοβόρα σε σχέση με τις υπόλοιπες ΑΠΕ. Μόνο για την περιβαλλοντική αδειοδότηση των Μικρών Υδροηλεκτρικών απαιτούνται τουλάχιστον 4 χρόνια.
Οι επιχειρηματίες του κλάδου ζητούν να υπάρξει κατηγοριοποίηση και να καταταγούν τα ΜΥΗΕ ανάλογα με το μέγεθος και τη δυναμικότητά τους, με τον αν έχουν ταμιευτήρα κ.λπ.
Τρίτον: Στο νομοσχέδιο περιλαμβάνεται πρόβλεψη, σύμφωνα με την οποία, μπορεί να επιτραπεί η χρήση παραλίας, αιγιαλού, θαλάσσιου χώρου για την εκτέλεση εργασιών εγκατάστασης σταθμών παραγωγής από ΑΠΕ. Ωστόσο, τέτοιου είδους περιοχές δεν μπορεί να αφορούν τα Υδροηλεκτρικά έργα και ως εκ τούτου πάλι βρίσκονται… εκτός. Αυτό που ζητεί ο κλάδος είναι να μπορεί να επιτραπεί και η χρήση όχθης, παρόχθιας όχθης σε ποτάμια και ρέματα.
Όπως αναφέρουν επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στα ΜΥΗΕ, «όλες οι αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες στην Ευρώπη αλλά και στον κόσμο, πριν αναπτύξουν άλλες ΑΠΕ, εξάντλησαν πρώτα το διαθέσιμο μικροϋδροηλεκτρικό δυναμικό τους σε ποσοστό περίπου 100% με την κατασκευή χιλιάδων έργων. Περίσσοτερα από 20.000 ΜΥΗΕ στην Ευρώπη και πεισσότερα από 100.000 ΜΥΗΕ στην Κίνα το αποδεικνύουν αυτό.
Είναι λοιπόν υπαρκτή η μεγάλη πρόκληση να υπάρξει στην Ελλάδα σύντομα αξιοποίηση των μικρών υδροηλεκτρικών έργων τέτοια, που να είναι αντάξια του μεγάλου διαθέσιμου μικροϋδροηλεκτρικού δυναμικού της χώρας μας και που θα συμβάλλει αποφασιστικά στη μείωση του ενεργειακού κόστους, στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, στη συνολική βελτίωση του ενεργειακού συστήματος της χώρας μέσω της αξιοποίησης εγχώριων, μη εξαντλήσιμων, ενεργειακών πόρων, στην προστασία του περιβάλλοντος και στην αποκέντρωση της παραγωγής ενέργειας, με προφανείς θετικές επιπτώσεις στην περιφερειακή ανάπτυξη και στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας σε λιγότερο ευνοημένες περιοχές της χώρας».
Πηγή: http://energypress.gr
